Jesień, jesień...

"Jesień, jesień, jesień jak to tak?" (Marek Grechuta)
 
Gdy wieczór pełnią twarze ludzi zmienia
i sąsiad zmienia drugiego w jelenia,
pięknym porożem co tłucze o ścianę;
gdy śpią w łóżeczkach znów dzieci kochane -
w małym pokoju cicha panna Mira
wciela się naraz w głośnego wampira,
krzyczy i drapie pazurem w parapet,
aż z niej ucieknie poznany dziś facet.

- O takiej porze biznesmen Tom Jesień,
siedząc po pracy w nowym mercedesie
czuje jak nigdy duszę swoją marną
i nagle zmienia się w hienę cmentarną.
Jakby to mus był, czarny obowiązek -
gwałtownie skręca w kierunku Powązek.

Nikły blask świecy. Łkając, po alejkach
jak dreszcz przebiega postura niewielka,
czasem przystanie i szybko nabiera
skrzydła aniołków do ust nesesera,
zajęczy chwilę i mknie, aby znowu
wyrwać gdzieś piórek kamiennych garść z grobu..

Nad ranem wraca smętny Tomasz Jesień
siedząc zmęczony w białym mercedesie
do wielkiej willi w przepastnym ogrodzie.
Neseser ciągnąc ledwo po podłodze
dopada szafki w ogromnej sypialni,
wyjmuje wsypę czyściutką (wprost z pralni)
by upchać pierzem kamiennym pierzynę.
Kiedy zasypia - anielską ma minę.